Czym jest wojna? Na jej temat można by pisać długie eseje, ale prawdę mówiąc, cóż my,
zwyczajni zjadacze chleba, możemy wiedzieć o niej samej? Wychylając raptem swoje nosy zza
klawiatur, wpatrując jednocześnie swoje oczy w doniesienia wojenne zapisane w sieci lub
ukazane w tv, czytując historyczne zapiski, nie uczestnicząc jednocześnie w bezpośrednim
przebiegu zdarzeń, nie mamy bladego pojęcia czym jest wojna. Na pewno wiemy, że jest zła,
kosztowna, pochłania tysiące kobiet i dzieci, zostawia rysy na psychice, oraz napycha kieszenie
możnowładców tego świata. Ale, aby się przekonać jak z nią na prawdę jest, trzeba dotknąć jej
bólu i strachu, a tego nikomu, nigdy się nie życzy.
''Killing season'' nie jest filmem toczącym się w środku niej samej, a w głowach dwóch ''byłych''
żołnierzy, stojących po przeciwnej stronie barykady. Pierwszy próbuje zapomnieć o przeszłości,
ucieka przed nią, nie chce żyć wspomnieniami i czynami których kiedyś dokonał, czynami które
wykroczyły poza jego ''jurysdykcję wojenną'' i zmusiły go takiego stanu rzeczy. Drugi jest jego
przeciwieństwem. Żyje przeszłością, to ona jest jego motorem napędowym, pragnie zemsty i
prawdy, cała reszta jest tylko tłem jego egzystencji.
Jednak to co miało być najmocniejszą stroną filmu, stało się cierniem wbitym w kolano.
Fabuła okazała się... mało złożona. Oczywiście nie jest pozbawiona przemyśleń i poczucia winy
za swoje grzechy, ale wielokrotne wyciąganie na wierzch wszystkiego przez spowiedź, to raz
przez jednego, raz przez drugiego z mężczyzn, może stać się monotonne.
Sam pojedynek pomiędzy nimi stoi na niezłym, całkiem przyzwoitym poziomie, ale pod kątem
skomplikowania dialogów i ich ilości w fabule, już jest tylko przeciętnie.
Tak samo jest odnośnie aktorów. De Niro niby gra swoje, czyli kolejny raz puszcza złowrogie
spojrzenia i robi nietęgie miny szaleńca, czyli to co mu najlepiej wychodzi, lecz w tym przypadku
nie zdaje to egzaminu. Travolta za to tworzy nieciekawą postać, jego rola wypada trochę
smętnie, ale dostaje ode mnie wielkiego bonusa, za doszlifowanie akcentu. Do tego akurat
przyłożył się jak należy.
Niektóre sceny ''Sezonu na zabijanie'' są zdrowo naciągnięte, (wypadek terenówki, wszelkiego
rodzaju ''nagłe'' uderzenia, to kamieniem, to drągiem, że o ranach: typu przeszycie strzałą
twarzy nawet nie wspomnę), a naprzemienny fart obu panów, może wydawać się lekkim
przegięciem i daje bardziej do myślenia niż sama treść. Za to tortury są wymyślne i chyba w
realnym świecie dosyć skuteczne.
Największym plusem filmu, jest jego obraz. Kapitalne zdjęcia natury z ujęciem wodospadu z
lotu ptaka, porządne kadrowanie, piękny las, świeże powietrze które się wyczuwa, a wszystko
to pod płaszczykiem świetnej ścieżki dźwiękowej, tak melancholijnej, dosłownie przytłaczającej
temat, jednocześnie dodającej mu pewnej powagi.
Dzieło Marka S. Johnsona i tak może zasługiwać na uwagę, mimo iż nie jest typową rozrywką.
Uznałem go za niezły dramat z akcją na 6/10.
Ciekawe jest to, że nie wiemy za kim tu stanąć murem. Nie możemy osądzać, bo nie
posiadamy takiego prawa. Niełatwo też nam to wszystko zrozumieć.
Jak widać, na polu walki każdy może stać się potworem, czy tego chce, czy też nie. Pewne
rzeczy dzieją się wbrew woli człowieka.